I WERSJA (1981)
2 soprany, 2 mezzosoprany, alt, saksofon tenorowy, trąbkę, perkusję, akordeon, gitarę elektryczną, skrzypce i kontrabas
55′
Libretto: Helmut Kajzar
Wyd.: Uviversal Edition, Wiedeń
Światowa premiera: 7 kwietnia 1982, Nationaltheater Mannheim
Kierownictwo muzyczne: Donald Runnicles
Reżyseria: Peter Rasky
Solistki: Astrid Schirmer, Sabine Sipos
Zamówienie: Nationaltheater Mannheim
II WERSJA (1994)
Sopran, mezzosopran, orkiestra, chór i balet
55′
Libretto: Helmut Kajzar
Rękopis u kompozytora
PW: 12 czerwca 1994, Opera Wrocławska
Kierownictwo muzyczne: Zygmunt Krauze
Inscenizacja i reżyseria: Stefan Szlachtycz
Solistki: Jolanta Żmurko, Elżbieta Kaczmarzyk
Zamówienie: Ministerstwo Kultury i Sztuki, Warszawa
III WERSJA (2006)
Sopran, komputer i dwóch kamerzystów
50′
PW: 19 stycznia 2006, Teatr Polski, Wrocław
Adaptacja elektroakustyczna i kierownictwo muzyczne: Cezary Duchnowski
Solistka: Agata Zubel
Reżyseria: Andrzej Makowiecki
Video: Stanisław Chwiszczuk
Kostiumy i scenografia: Marek Stanilewicz
Kolejne produkcje:
Premiera w Warszawie: 21 czerwca 1985, Teatr Narodowy
Reżyseria: Wojciech Szulczyński
Kierownictwo muzyczne: Bogdan Hoffman
Gwiazda: Halina Słonicka, Krystyna Szostek-Radkowa
Głos II: Wanda Bargielowska, Maria Olkisz
Głos III: Ewa Gawrońska, Hanna Zdunek
Głos IV: Krystyna Jaźwińska, Elżbieta Pańko
Głos V: Maria Olkisz, Maria Vranova
Premiera w Hamburgu: 15 czerwca 1986, Staatsoper
Reżyseria i inscenizacja: Helmut Danninger
Kierownictwo muzyczne: Zygmunt Krauze
Gwiazda: Hildegard Uhrmacher
Służący: Horst Schweimler
Aktorka: Simone Alex
Soliści Philharmonischen Staatsorchestrer: Christa Bohnhoff, Dorothea Nerlich-Kruse, Anne Pellekorne, Linda Plech, Martina Su
Premiera w Paryżu: czerwiec 1989, Theatre National de la Colline
Reżyseria: Jorge Lavelli
Soliści: Viorica Cortez (mezzosopran), Sylvie Valayre, Françoise Degeroges, Laure Mailfert, Denise Poray
Ensemble Musique Vivante
dyr. Zygmunt Krauze
Film „Gwiazda”
Reżyseria: Stefan Szlachtycz
TVP S.A. 1995, 50 minut
Wg sztuki Helmuta Kajzara. W roli głównej Jolanta Żmurko.
Soliści i zespół Opery Wrocławskiej
Gwiazda jest rodzajem monologu wewnętrznego, monodramem aktorki chcącej ustalić swą tożsamość, przypominającej sobie gorączkowo grane niegdyś role, gesty, słowa i fragmenty ról już zapomnianych. Jest to sztuka o miłości, o oddaleniu, upadku i odradzaniu się, o bólu, buncie, niezłomności, tęsknocie, pamięci, zgodzie i niezgodzie, o głupocie, o sukniach, o aktorach i o nas wszystkich, którzy pomimo świadomości ograniczeń i własnej ułomności nie zrezygnowali z nazwy „człowiek”. To, co tu piszę brzmi podniośle, ale Gwiazda nie boi się grać o tę stawkę najpoważniejszą, o patos, którego odwrotnością jest śmieszność.
Pierwsza wersja Gwiazdy była operą kameralną na głosy żeńskie i siedem instrumentów. Została skomponowana w 1981 r. na zamówienie Teatru Narodowego w Mannheim i tam po raz pierwszy wystawiona. Następne realizacje Gwiazdy miały miejsce w Theatre National de la Colline w Paryżu, Staatsoper Theater w Hamburgu oraz w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie.
Druga wersja Gwiazdy została skomponowana na orkiestrę symfoniczną, chór i głosy żeńskie i wystawiona w Operze Wrocławskiej w 1994 roku.
W trzeciej wersji (2006) występuje tylko jedna śpiewaczka. Zamiast zespołu instrumentalnego lub orkiestry solistce akompaniuje muzyka emitowana z komputera. Składa się ona z partii wszystkich instrumentów orkiestry nagranych wcześniej wokalizą przez tę samą śpiewaczkę, która kreuje główną role. Nagrane osobno partie zostały zestawione w komputerze tworząc muzykę zgodna z partytura orkiestrowa.
Oprócz solistki na scenie znajduje się również dwóch operatorów kamer, którzy rejestrują główną postać w trakcie jej występu, tak, że na umieszczonych na scenie ekranach widz ogląda równocześnie pewne ruchy i elementy ciała śpiewaczki.